 |
zondag, juni 29, 2003
Halleluja Alert als ik was, had ik op de openingsdag kaartjes geregeld voor Bruce Almighty. Daar was ik erg opgetogen over, immers: deze film heeft The Matrix Reloaded gigantisch verslagen in het openingsweekend, qua box office. Heel veel andere mensen hadden dit plan opgevat, want Tuschinksi 1 was uitverkocht. (Ga toch allemaal lekker naar huis, dacht ik. Wat moeten jullie hier op een doordeweekse dag. Er komen ook dingen op tv hoor. Val mij gewoon niet lastig met je aanwezigheid.) Hoe dan ook, ik had redelijk hooggespannen verwachtingen, want ik vond de trailer grappig en als een film zo goed scoort moet ie op zijn minst op een basisniveau vermakelijk zijn. Zou je denken. Wat een sof! Ik heb dit niet vaak bij films, maar ik heb letterlijk verveeld rond zitten kijken. Ergens had ik natuurlijk gewaarschuwd moeten zijn door het gegeven dat dit een film is die met God te maken heeft, en dat het in de behoorlijk godsdienstwaanzinnige V.S. een hit was, maar ja, met mijn onéindige vertrouwen in de smaak van het filmgaand publiek, verwachtte ik gewoon een hoop lol met Jim Carrey. Bruce Almighty is helaas clichématig, erg weinig verrassend of origineel (mijn hersenen slaan al op hol als ik alleen maar een klein beginnetje maak met bedenken wat voor veel leukere dingen ze hadden kunnen verzinnen rond het thema "wat doet de gewone burgerman als hij de krachten van God tot zijn beschikking krijgt) en natuurlijk is de onderliggende boodschap zeer standaard Amerika-moralistisch. Natuurlijk zitten er grappige stukjes in en heb ik gelachen, maar de meeste dingen had ik al gezien in trailers en veel andere grappen vond ik erg flauw. Ik adviseer: ga deze film enkel zien als Jim Carrey je held is, of als je een enorme fan bent van Jennifer Aniston (die ik trouwens steeds sympathieker en leuker begin te vinden). Wat dan wel weer meevalt: Morgan Freeman is een hele coole God, die de braafheid van de film enigszins relativeert.  |
