Zeg

Waarom vinden mensen het eigenlijk raar wanneer je, als je ouder dan 10 bent, Barbies en ander speelgoed nog leuk vindt?
Misschien ben ik iets te kort gekomen in mijn jeugd ofzo, maar ik zou me middagen kunnen vermaken met het aan- en uitkleden van mijn barbiepoppen. Ik hou de laatste tijd ook erg van balletspullen, roze schoentjes en petticoats, al heb ik nog niet genoeg lef om er dagelijks mee over straat te gaan. Kleurig speelgoed vind ik ook leuk en soms vind ik het maar oneerlijk dat kinderkleding niet in mijn maat verkrijgbaar is. Is dat kinderachtig? Misschien. Is dat erg? Vind ik niet.

Kinderachtig is als je het gaat ontleden helemaal geen negatief woord vind ik. Als een kind, en ik had eerlijk gezegd liever dat iedereen meer als een kind was dan als een volwassene. Het keurslijf waar je in wordt geperst zodra je de wereld van de adolescenten betreedt, vind ik vrij beklemmend en ergens ook zorgwekkend. De maatschappij wordt weer steeds ouderwetser qua tolerantie en normen en waarden (na het schrijven van deze Balkenende-woorden doe ik even alsof ik moet overgeven) en je moet je steeds meer aanpassen aan de culturele maatstaven omdat er steeds minder geaccepteerd wordt. De leeftijd waarop je ergens bij moet horen, daalt trouwens ook met schrikbarende snelheid, want kinderen van 4 moeten al bepaalde dingen op tv zien en daar alle spulletjes van hebben omdat ze anders buiten de groep vallen (ik noem een K3).

Terwijl kinderen door menigeen worden gezien als brutaal en onaangepast, zie ik die ongeremdheid tien keer liever dan het grijze massagedrag wat overal wordt tentoongespreid. Ik had laatst een onvervalst boeddhistisch moment, toen ik in de bus zat met een groep luidruchtige scholieren, die elkaar aan het duwen waren en elkaar allerlei dingen naar het hoofd slingerden. Het duurde even, maar ineens verkleurde mijn mening van irritatie naar een soort melancholie. Ik dacht "wat is het eigenlijk goed dat kinderen zich niets aantrekken van wat hun omgeving misschien van hun gedrag vindt, en dat ze zich vrij voelen om zich te gedragen zoals ze zich voelen". Ja ja, Opoe Yoka pinkte bijna een traantje weg bij dit soort sentimentele gedachten. Ik hou natuurlijk geen pleidooi voor asociaal gedrag, maar mensen zouden best eens opnieuw over zaken mogen nadenken, in plaats van de door de maatschappij gedicteerde gedragscodes en opinies klakkeloos over te nemen.

De afkeer van wat anders is, komt denk ik ook voort uit een schaamte die diep van binnen huist. Ergens zou je willen dat je zelf vol overtuiging kon doen wat je bij die "rare" ander ziet, maar je durft het niet en omdat die ander dat wel durft, ben je jaloers op diegene. Schaamte is volgens mij ook een emotie die ontstaan is door intolerantie, want waarom zou je je nog moeten schamen als niemand jou veroordeelt?

Ik begrijp dat het veiliger is om je aan te passen aan de verwachtingen, dan om er uit te springen als totaal verschillend en ik probeer niet iedereen in extreem andersdenkenden of -uitzienden te veranderen, maar -en dit heb ik al vaker gezegd- ik zou zo graag willen dat mensen hun gedachten eens zouden laten gaan over alles wat maar vanzelfsprekend gevonden wordt in deze wereld. Denk eens na over de dingen, als iedereen dat zou doen, waren we al een stuk verder in de strijd voor een minder oppervlakkige wereld.

Misschien vind ik kinderspullen wel zo leuk omdat daar nog dat heerlijk onbekommerde vanaf straalt. Dat fantasierijke wat in kinderen zit, en te weinig in volwassenen. Dat beren nog paars kunnen zijn op een tekening, en mensen blauw, en dat de zon een gezichtje heeft.
Morgen trek ik mijn roze schoentjes aan, lekker kinderachtig.

posted by Yoka at 11/12/2003 03:14:00 PM