 |
zondag, augustus 15, 2004
Weggeweest
Fietsend door Amsterdam verbaasde ik me over de vele Nederlandse auto's die ik zag rijden. Zo snel raakt een mens geconditioneerd door zijn of haar omgeving. Na een week enkel zwartwitte nummerborden met CH of D gezien te hebben, waartussen sporadische geelzwarte opvielen, ben ik in terug in Nederland nog steeds geprogrammeerd om de thuisplaten als uitzondering te beschouwen. Conditionering gaat razendsnel, dat merkte ik aan meer dingen. Zo struikelde ik in mijn vakantieaccomodatie de eerste paar keer nog akelig over de drempel van de wc bij het naar buiten gaan; al gauw stapte ik er automatisch óp. Dit alles onbewust. Je leert dingen zonder dat je het merkt. Dat heb ik ook veel met lichtknoppen. In het huidige huis van mijn moeder, waar ik ook gewoond heb, grijp ik automatisch naar de lichtknop in de badkamer, alleen denkt mijn hoofd dat het om de lichtknop in mijn eigen huis gaat. Zo dichtbij zitten mijn oude en mijn nieuwe huis in het gewoontelaatje van mijn onderbewustzijn. Bij diezelfde lichtknop in de badkamer van mijn moeder had ik eerst een ander probleem: die knop is een touwtje dat ik blind kon vinden. Nadat ik er niet meer woonde werd het touwtje ingekort en tijdenlang greep ik er tien centimeter onder. Nu is dat ook onder controle. Door dit soort dingen raak ik bevreemd over mijn eigen gestel. Hoeveel gebeurt er eigenlijk in mijn hersencellen waar ik geen enkele weet van heb? Wat een raar idee. Ik verlaat u trouwens weer, want morgen ga ik voor de tweede maal op vakantie, nu voor twee weken. Wie weet zie ik onderweg nog kans u in te lichten over mijn reis. Tot dan! 0 reacties |
