 |
zaterdag, november 27, 2004
Koulere Dus. Kou. Wat is het nut van kou. Het enige wat ik kan bedenken is dat kou bestaat zodat we warmte meer waarderen. Het was gisteren heel erg koud en daardoor was ik een klein beetje chagrijnig. Toen ik de metro instapte zonder kaartje omdat er alleen zo'n automaat was voor chipknip en kleingeld en ik alleen een biljet van 5 had. En toen ik na een minuut vaststelde dat ik naast een boete uitdelende GVB meneer stond. Volgende halte eruit. Koud. De metro weer in (na vastgesteld te hebben dat er geen GVB meneren waren) en ongeschonden het doel bereikt. Daar deed ik de Blokker (stomme winkel) aan om een pluisjesafhaalborstel te kopen. Natuurlijk stond ik in de rij achter een onuitstaanbaar mens van tegen de 60 met hele, hele smaakvolle groen en gele oogschaduw op. Ik bedoel, ja ik was toen chagrijnig, maar op die leeftijd en met zo'n uiterlijk: nee. Volgens mij probeerde ze ook nog eens proletarisch te winkelen middels de befaamde verwisselde-prijsstickertjes-truc. Ze vroeg met luide irritante stem aan de cassière of het aan te schaffen artikel nu 1,69 of 4,99 kostte. Want er zaten twee prijsstickertjes op. Dat ze nog precies zo'n zelfde ding (naar wat mijn oog kon opvangen een decoratie guirlande textiel) ging afrekenen waar alleen het prijsje van 4,99 op prijkte, verraadde haar natuurlijk geenszins. Inwendig lachte ik besmuikt. En ha, ik was aan de beurt. Ik wilde pinnen en het pinding stond schuin waardoor ik een stukje richting de vrouw moest schuiven. Die in de weg stond. En niet opzij ging. Is het raar om te veronderstellen dat iemand bij het opmerken van haar indewegstaan uit de weg gaat? Dat diegene bij de aanraking van een schouder die er bij wil een stap verzet? Het leek me allemaal ontzettend eenvoudig. Maar ik stond daar, in de Blokker, aan een stomme vrouw fysiek duidelijk te maken dat ik er even bij moest, en ze bleef gewoon staan. Als een koppige ezel (met groen en gele oogschaduw op). Toen balkte ze: "In plaats van te staan duwen kun je ook gewoon even vrágen of je er bij mag." Jammergenoeg durf ik zo iemand dan toch nooit ontzettend brutaal en onbeschoft van gepaste repliek te dienen dus deed ik mijn best om zo nep en sarcastisch mogelijk "Sorry mag ik er even bij" te zeggen. Daarna liep ik weg terwijl ik zwoer nooit van mijn leven groen en gele oogschaduw op te doen. 0 reacties |
