 |
maandag, augustus 22, 2005
De Grapefruit Eet Wedstrijd Vergeef me dat ik er nooit eerder van had gehoord, maar er bestaan Grapefruit Eet Wedstrijden. Het is populair onder mensen die houden van onwerkelijk zure vruchten; zo sprak ik een vrouw die graag citroenen eet bij de koffie. Het is maar wat je lekker vindt. Bij de Grapefruit Eet Wedstrijd ging het niet om hoeveel grapefruits de deelnemers op konden, maar om hoe snel ze de grapefruit verorberden. Dit had vooral te maken met het feit dat de organisator geen zin had om kilo's grapefruits met zich mee te torsen naar het wedstrijdterrein. Het wedstrijdterrein was een grasveld in een landelijk dorp waar de wind geluiden van loeiende koeien met zich meedroeg (evenals de geur van verse mest, het was dus eigenlijk een boerderij zonder daadwerkelijke boerderij). Voor omstanders zoals ik was er heel attent voorzien in eten en drinken. Zo was er grapefruitsap en werden er stukken grapefruit met grappige vorkjes verkocht. Maar ik had toch geen trek, daar had die mestgeur wel voor gezorgd. Toen de wedstrijd van start ging was ik net verwikkeld in een geanimeerd gesprek met een kampioen rozijnen eten, die aan het overwegen was over te stappen naar grotere en ongedroogde vruchten. Ik droeg het argument aan dat de kans op het stikken in een grapefruit aanzienlijk kleiner is dan het stikken in een rozijn en daar kon de kampioen rozijnen eten zich wel in vinden. Alleen het zure aspect van de grapefruit vond hij nog niet zo aanlokkelijk, wat ik natuurlijk slechts kon beamen. De winnaar was een potige dame die, werd mij verteld, al driemaal eerder had gewonnen. Bij het drinken van zeer hete thee had zij ooit een deel van haar smaakpapillen verbrand, en het eten van zure dingen ging haar sindsdien bijzonder soepel af. De kampioen rozijnen en ik applaudiseerden enthousiast alvorens ons uit de voeten te maken naar een nabijgelegen herberg waar we respectievelijk wijn dronken en een stuk appeltaart met slagroom bestelden. Met chocomel.  0 reacties |
