 |
zondag, november 30, 2003
Hoofdschuddend
Schaamteloos is het, schaamteloos. Om hier aan te kondigen dat ik op tv kom vanavond. Wat een lef zeg, tjongejongejongejonge. Om hier zonder scrupules neer te zetten dat iedereen moet kijken naar Meiden van de Wit op Net5 om 21.35 waarin ik de rol van Amber vertolk. Ongelooflijk, wat een brutaliteit! 0 reacties
Broodjes. Smeren.
Ik heb een liedje in mijn hoofd. Het gaat zo: Ik zag twee beren broodjes smeren oh het was een wonder 't was een wonder boven wonder dat die beren smeren konden hi hi hi ha ha ha 'k stond erbij en ik keek ernaar. Hierbij zie ik twee broodjes smerende beren voor me zoals afgebeeld op een borduurwerkje wat hing bij Latei, waar ik laatst veel te laat voor het eerst ben geweest. Nu zit ik met dat liedje in mijn hoofd. Het was geloof ik zaak om varianten te verzinnen op het liedje, die dan enorm geestig waren. Ik zag twee hammen hun haren kammen dat was heel bijzonder 't was bijzonder, heel bijzonder dat die hammen kammen konden hi hi hi ha ha ha 'k stond erbij en ik keek ernaar. Zoiets. Zingt u die laatste "ernaar" ook heel lang uitgerekt, daarbij een paar octaven zakkend? Mokkels.nl heeft trouwens weer iets over me geschreven en de toestroom bezoekers die daarop volgde is niet te versmaden, gisteren waren het er meer dan 1600. Ratsmedee, wat een hoop. Bedankt mokkelaars, mokkelnezen, mokkelozen, ik voel mij verguld. Eeeeeeh. Lastig hoor, iets schrijven als je eraan bent begonnen zonder ook maar een zin in je hoofd te hebben (behalve de beren). Gisteren stond ik in het Gelredome naar de heer Houtmeer te luisteren. Ja, hout was toch de beste vertaling voor timber. Wat kan die knul dansen zeg. Zijn soepele bewegingen doen vermoeden dat Cameron Diaz niets te klagen heeft, slaapkamergewijs. En zingen kan hij ook echt. En beatboxen. En 20.000 meisjes hysterisch doen gillen door te vragen "who of you ladies would want to be my girlfriend?" (waarna het lied Girlfriend volgde). Hysterisch was sowieso één van de codewoorden die avond, en drukte. Wat een drukte. Na afloop reden de bussen volgepakt met mensen weg alsof het schapen op weg naar het slachthuis waren. En mij werden ook nog zo af en toe wat tracey's naar mijn hoofd geslingerd. Die jeugd van tegenwoordig, iets fatsoenlijks wil er ook niet meer uitkomen vandaag de dag. Het was wel echt een leuk concert. Justin is cool. Ik heb ook een t-shirt gekocht met de goede man erop afgebeeld, wat ik vol trots zal dragen (mijn vriend reageerde trouwens niet erg enthousiast op het kledingstuk. Hoe kan dat nou toch?) Aan het eind van de avond was ik weliswaar afgepeigerd, het resultaat van een waardeloze nachtrust en het opstaan om half 6 (u leest het goed ja, half 6, 05.30, 's ochtends), en ik was heel enthousiast bij het weerzien met mijn bed, maar het was echt een heel, heel leuk concert. Ja toch, Gina? Heeft iemand suggesties voor een Sinterklaas cadeau? Ik heb mijn verlanglijstje nog niet ingeleverd, om de goede reden dat ik geen verlanglijstje heb, om de goede reden dat ik niks kan verzinnen om erop te zetten. Help. Ik heb nu ook zin om te slapen. Al moet ik nog even wachten tot de koude plek naast me zal worden opgewarmd door een zeker lichaam, want dat lichaam loopt nu nog in werkkleding de baan van zijn bijbehorende hersenen uit te oefenen. Ik roep vanuit de cyberruimte: opschieten, golem! Ik hou niet van wachten! (dat van golem meende ik niet hoor liefje, ik vind je heel knap en leuk en zelfs knapper en leuker dan Just-in want die hangt de hele dag maar rond in de McDonalds en jij niet want jij bent stoer en als ik moest kiezen koos ik natuurlijk ogenblikkelijk voor jou). Hoe laat is het? Laat! Wat voor tijd is dat? Bedtijd! Wat gaan we dus doen? Tanden poetsen! En daarna naar je...? Bedje toe! En een klassieker is geboren; ik voorzie dat ouders en kinderen deze woorden nog lang, lang na mijn heengaan tegen elkaar zullen uitspreken voor het slapen gaan, dit tot een vreugdevolle gebeurtenis makend die elke avond opnieuw voor blije gezichten zal zorgen. Oh nee, daar is ie weer. 'k zag twee beren broodjes smeren maandag, november 24, 2003
En?
Ik heb Finding Nemo gezien en dit is echt een van de grootste aanraders van dit jaar. Waar ik eerst bang was dat ik alle grappen al in de trailer had gezien, ben ik nu nog steeds verguld van de film waar ik afgelopen donderdag heen geweest ben. In werkelijk elk beeldje zit wel een grap en hij is zo ontzettend mooi getekend (voor zover je bijna geheel door de computer geschapen "getekend" kan noemen.) Love Actually was knuffelig en romantisch en ik begon vreselijk te watertanden toen Hugh Grant zijn dansje deed op 10 Downing Street (dat ik dit ook hardop wilde melden vond mijn vriend wat minder leuk; vervolgens heb ik honderd keer moeten aanhoren wat een lekker ding hij Keira "ik heb een slak als mond" Knightley vond.) Ik heb ook eindelijk weer een saldo van meer dan 2 cijfers op mijn bankrekening! Hoezee hoezee hoezee! Nu pas merk ik hoe gehandicapt ik ben geweest al die tijd dat ik vrijwel niets kon kopen. Ik heb ook eigenlijk helemaal niks te melden. Saai hè. Ik pijnig mijn hersenen op zoek naar anekdotes die ik met jullie kan delen. Oh! Ik ga vrijdag naar Justin Timberlake in Arnhem. Daar zie ik erg naar uit. Er is me aangeraden om te proberen me enigszins te vermommen omdat ik anders bestormd wordt door Gtst kijkers, met als gevolg dat ik driekwart van het concert mis. Dit vond ik niet zo'n heel slecht idee want er komt daar natuurlijk een en al doelgroep en bij Christina Aguilera merkte ik het ook al. Dat wordt speuren naar een geschikte bivakmuts. Vorige week was ik in Nemo en ik hoopte nog dat we een dag zouden treffen waarop er geheel geen scholieren aanwezig zouden zijn, maar helaas liep er een schoolklas rond uit Brabant die me massaal achterna liep en papiertjes in de hand drukte waar ik een handtekening op moest zetten. Dat is voor mij nog steeds merkwaardig, dat mensen me herkennen, en wat er zo bijzonder is aan een handtekening. Het was wat jammer dat we anderhalf uur voor sluitingstijd pas binnenkwamen, want we kwamen aanzienlijk tijd te kort om alles te bekijken. Wel een aanrader vind ik het, ook als je de basisschool ontgroeid bent, mits je een beetje interesse hebt in de wetenschap. Ik wel en ik vind het altijd fantastisch als je zelf dingen kan doen, en dat is het uitgangspunt van Nemo dus ik zat er in elk geval goed. Ik neem me hierbij voor om spoedig terug te keren, maar dan 's ochtends op een hele saaie dag wanneer de rest van Nederland thuis blijft (of met die bivakmuts op die ik aan ga schaffen). Voor degenen die het op was gevallen: ik heb inderdaad een stoot foto's weggehaald bij de Beeld-pagina Aanstaande zondag ben ik trouwens te zien in Meiden van de Wit, om 21.30 op Net5, in de aflevering "Olivier Stoned" waarin ik Amber speel. Dit is het einde van dit hutspot bericht. Heeft u vragen? Stel ze! Per email of in de comments. Eén van onze medewerkers zal u graag verder helpen. dinsdag, november 18, 2003
Groeten vanuit De Koning DAT is nou lollig, vanuit het niet bestaande café De Koning een bericht schrijven aan jullie, trouwe lezers. Ik ben momenteel aan het werk, en ik zit in De Koning, dus, alwaar ik een laptop met internetverbinding tot mijn beschikking heb. Welk een jolijt! We gaan nu opnemen en ik ga u weer verlaten. Concentratie vereist! Ajuus 0 reacties maandag, november 17, 2003
Snijboon
Het duurde even voor ik door had dat deze man een versierpoging deed. Het leek er ook niet naar, op het eerste gezicht. Het regende, ik stond mijn fiets los te maken. De man had een petje op en zag er wat verlopen uit, en ik dacht eerst dat hij om geld kwam vragen of iets dergelijks. Hij zei alles in volledige ernst, me strak aankijkend. "Heb je sms?" vroeg hij. "Sms? Op mijn telefoon?" (de man moest iets heel dringends doorgeven aan iemand, en dat kon alleen via sms, dacht ik nog.) De man knikte en ik zei ja. "Heb je een nummer?" vroeg hij. Nu begreep ik niet meer waar hij op aanstuurde, dus ik zei dom "Een telefoonnummer?" Hij knikte weer. "Eh ja, dat heb ik." "Mag ik dat?" zei hij. Het kwartje viel en ik zei halflachend en half stomverbaasd "Nee." "Oké," zei de man en hij liep weg. 0 reacties woensdag, november 12, 2003
Zeg
Waarom vinden mensen het eigenlijk raar wanneer je, als je ouder dan 10 bent, Barbies en ander speelgoed nog leuk vindt? Misschien ben ik iets te kort gekomen in mijn jeugd ofzo, maar ik zou me middagen kunnen vermaken met het aan- en uitkleden van mijn barbiepoppen. Ik hou de laatste tijd ook erg van balletspullen, roze schoentjes en petticoats, al heb ik nog niet genoeg lef om er dagelijks mee over straat te gaan. Kleurig speelgoed vind ik ook leuk en soms vind ik het maar oneerlijk dat kinderkleding niet in mijn maat verkrijgbaar is. Is dat kinderachtig? Misschien. Is dat erg? Vind ik niet. Kinderachtig is als je het gaat ontleden helemaal geen negatief woord vind ik. Als een kind, en ik had eerlijk gezegd liever dat iedereen meer als een kind was dan als een volwassene. Het keurslijf waar je in wordt geperst zodra je de wereld van de adolescenten betreedt, vind ik vrij beklemmend en ergens ook zorgwekkend. De maatschappij wordt weer steeds ouderwetser qua tolerantie en normen en waarden (na het schrijven van deze Balkenende-woorden doe ik even alsof ik moet overgeven) en je moet je steeds meer aanpassen aan de culturele maatstaven omdat er steeds minder geaccepteerd wordt. De leeftijd waarop je ergens bij moet horen, daalt trouwens ook met schrikbarende snelheid, want kinderen van 4 moeten al bepaalde dingen op tv zien en daar alle spulletjes van hebben omdat ze anders buiten de groep vallen (ik noem een K3). Terwijl kinderen door menigeen worden gezien als brutaal en onaangepast, zie ik die ongeremdheid tien keer liever dan het grijze massagedrag wat overal wordt tentoongespreid. Ik had laatst een onvervalst boeddhistisch moment, toen ik in de bus zat met een groep luidruchtige scholieren, die elkaar aan het duwen waren en elkaar allerlei dingen naar het hoofd slingerden. Het duurde even, maar ineens verkleurde mijn mening van irritatie naar een soort melancholie. Ik dacht "wat is het eigenlijk goed dat kinderen zich niets aantrekken van wat hun omgeving misschien van hun gedrag vindt, en dat ze zich vrij voelen om zich te gedragen zoals ze zich voelen". Ja ja, Opoe Yoka pinkte bijna een traantje weg bij dit soort sentimentele gedachten. Ik hou natuurlijk geen pleidooi voor asociaal gedrag, maar mensen zouden best eens opnieuw over zaken mogen nadenken, in plaats van de door de maatschappij gedicteerde gedragscodes en opinies klakkeloos over te nemen. De afkeer van wat anders is, komt denk ik ook voort uit een schaamte die diep van binnen huist. Ergens zou je willen dat je zelf vol overtuiging kon doen wat je bij die "rare" ander ziet, maar je durft het niet en omdat die ander dat wel durft, ben je jaloers op diegene. Schaamte is volgens mij ook een emotie die ontstaan is door intolerantie, want waarom zou je je nog moeten schamen als niemand jou veroordeelt? Ik begrijp dat het veiliger is om je aan te passen aan de verwachtingen, dan om er uit te springen als totaal verschillend en ik probeer niet iedereen in extreem andersdenkenden of -uitzienden te veranderen, maar -en dit heb ik al vaker gezegd- ik zou zo graag willen dat mensen hun gedachten eens zouden laten gaan over alles wat maar vanzelfsprekend gevonden wordt in deze wereld. Denk eens na over de dingen, als iedereen dat zou doen, waren we al een stuk verder in de strijd voor een minder oppervlakkige wereld. Misschien vind ik kinderspullen wel zo leuk omdat daar nog dat heerlijk onbekommerde vanaf straalt. Dat fantasierijke wat in kinderen zit, en te weinig in volwassenen. Dat beren nog paars kunnen zijn op een tekening, en mensen blauw, en dat de zon een gezichtje heeft. Morgen trek ik mijn roze schoentjes aan, lekker kinderachtig. zondag, november 09, 2003
Mobiele brigade Ik kan mij zo nu en dan redelijk intolerant voelen ten opzichte van mensen die mobiel bellen in een openbaar vervoertuig. Ze praten heel hard en ik vind dat je dan rekening moet houden met je medemens. Dat ik me door dit soort gedachten af en toe een op de wereld mopperende bejaarde voel (vroeger was alles beter), neem ik maar op de koop toe. Laatst maakte ik zo'n toppunt-moment mee. Ik zat in de bus, en achter mij was iemand erg stoer aan het telefoneren met een vriend over dat hij die-en-die was tegengekomen en die ging zitten "stoken" "weetje" en dat soort verhalen en dat duurde de hele busrit lang, tot hij er bijna was en zei "hee, ik ben bijna thuis, dus ik ga ophangen". Mijn broek zakte ervan af. Bellen doe je toch júist thuis, in plaats van in een volle f-woord bus? Met het risico weer wat van mijn mentholfrisse coolheid ten opzichte van u, beste lezer verloren te hebben vanwege mijn ouderwetse gezever, neem ik afscheid. Ik moet nog wat truien breien en daarna ga ik borduren. U bent gegroet! donderdag, november 06, 2003
The Simpsons, ze blijven geweldig.
Homer: "Step aside everyone. Sensitive love letters are my specialty. Dear baby, Welcome to Dumpville. Population: you." 0 reacties dinsdag, november 04, 2003
Geboortedag
Zo, ik heb net geluncht en omdat de router thuis het begeven heeft (en nog niet vervangen is), grijp ik hier de gelegenheid maar even aan om een stukje voor jullie te typen. Mijn verjaardag was rustig, maar fijn. Ik heb met Klaas gegeten in Café Roux, het chique restaurant van hotel The Grand, waar Klaas werkt. Veel verwennerij natuurlijk en we zaten in een romantisch hoekje. Ik baalde al dat er geen chocolade desserts waren, en stelde voor dat we dan maar gelijk aan de koffie moesten omdat je daar heerlijke chocolade lekkernijen bij krijgt. Maar Klaas, de lieve schat, had 's middags naar de keuken gebeld om te vragen of ze een chocoladetaartje voor me wilden maken, omdat hij de kaart natuurlijk uit zijn hoofd kent en dus wist dat ik mijn chocoladebehoefte niet kon verzadigen. Ik was geheel verguld ende verliefd, uiteraard, toen ze met het taartje met brandende kaarsjes erop binnenkwamen. Bijna 12 uur daarvoor kreeg ik van hem trouwens al mijn cadeautjes, en daar was ik ook heel erg blij mee. Ik heb onder andere een zaag gekregen want ik wilde altijd al een zaag hebben. Mensen vragen me verbaasd "maar wat ga je met die zaag doen dan?". " Zagen" zeg ik dan, terwijl ik met mijn ogen rol om de domheid van de vraag. Ook in de wolken was ik met de roze schoentjes die hij had durven aanschaffen. Ja, alle mannenemancipatie ten spijt, maar van je vriend verwacht je niet dat hij weet dat je snoezige, balletroze schoentjes mooi zou vinden. Maar hij wist het en ik vind ze prachtig. Maar het meest bijzondere cadeau, waar echt mijn mond van open viel, kreeg ik van mijn lieve tante Veronica. Zij heeft in het diepste geheim aantekeningen gemaakt over mij in een notitieboek, vanaf mijn 2e jaar. Ik kwam vanaf mijn geboorte iedere week minstens een dag bij haar en later toen ik ouder was ook nog vaak, en zo heeft ze de meest fantastische verhalen genoteerd, tot aan mijn verjaardag dit jaar. Ze heeft dit echt aan niemand verteld, behalve aan mijn moeder op een gegeven moment, dus het was een complete verrassing. Ik heb het al helemaal uitgelezen en ik was echt verrukt. Ik denk dat ik nog wel een grappig stukje uitzoek om hier te publiceren, dat kan ik jullie namelijk eigenlijk niet onthouden. Ik zal nu mijn gezonde vitaminendrankje gaan nuttigen en dan moet ik me omkleden en weer aan de slag, duty calls. 0 reacties |
