 |
woensdag, augustus 31, 2005
0 reacties maandag, augustus 22, 2005
De Grapefruit Eet Wedstrijd Vergeef me dat ik er nooit eerder van had gehoord, maar er bestaan Grapefruit Eet Wedstrijden. Het is populair onder mensen die houden van onwerkelijk zure vruchten; zo sprak ik een vrouw die graag citroenen eet bij de koffie. Het is maar wat je lekker vindt. Bij de Grapefruit Eet Wedstrijd ging het niet om hoeveel grapefruits de deelnemers op konden, maar om hoe snel ze de grapefruit verorberden. Dit had vooral te maken met het feit dat de organisator geen zin had om kilo's grapefruits met zich mee te torsen naar het wedstrijdterrein. Het wedstrijdterrein was een grasveld in een landelijk dorp waar de wind geluiden van loeiende koeien met zich meedroeg (evenals de geur van verse mest, het was dus eigenlijk een boerderij zonder daadwerkelijke boerderij). Voor omstanders zoals ik was er heel attent voorzien in eten en drinken. Zo was er grapefruitsap en werden er stukken grapefruit met grappige vorkjes verkocht. Maar ik had toch geen trek, daar had die mestgeur wel voor gezorgd. Toen de wedstrijd van start ging was ik net verwikkeld in een geanimeerd gesprek met een kampioen rozijnen eten, die aan het overwegen was over te stappen naar grotere en ongedroogde vruchten. Ik droeg het argument aan dat de kans op het stikken in een grapefruit aanzienlijk kleiner is dan het stikken in een rozijn en daar kon de kampioen rozijnen eten zich wel in vinden. Alleen het zure aspect van de grapefruit vond hij nog niet zo aanlokkelijk, wat ik natuurlijk slechts kon beamen. De winnaar was een potige dame die, werd mij verteld, al driemaal eerder had gewonnen. Bij het drinken van zeer hete thee had zij ooit een deel van haar smaakpapillen verbrand, en het eten van zure dingen ging haar sindsdien bijzonder soepel af. De kampioen rozijnen en ik applaudiseerden enthousiast alvorens ons uit de voeten te maken naar een nabijgelegen herberg waar we respectievelijk wijn dronken en een stuk appeltaart met slagroom bestelden. Met chocomel.  0 reacties zondag, augustus 21, 2005
Trampret Driewerf hoera! Ik heb het lang gekoesterde antwoord gekregen op een brandende vraag: kunnen trams achteruit rijden. In mijn gehele leven in Amsterdam heb ik een dergelijk boeiend schouwspel niet eerder dan vorige week mogen bijwonen. Op het Leidseplein raakte ik kort gedesoriënteerd toen ik een tram een stukje achteruit zag rijden. Vrijwel meteen daarop slaakte ik een vreugdekreet terwijl ik van uitbundige blijheid een eindje de lucht in sprong. Ik mocht tevens getuige zijn van een ander raadsel dat voor mijn ogen werd ontrafeld: waar dat grote grijze ding achterin de nieuwe trams voor dient. Onder de klep zit dus het besturingspaneel voor het achteruit rijden! Wauw! Wat een mooi moment in mijn prille leven. Het is waarschijnlijk de plezierigste sensatie die een tram mij ooit heeft geschonken. Met op kleine afstand die keer dat ik in mijn eentje in de laatste tram van de avond een soort achtbaanrit maakte: met ongelooflijke snelheid denderde de tram over de rails en ook de verlichting ging met horten en stoten. Verder vind ik trams eigenlijk stom, de kaartjes te duur, en de opgehangen monitoren met nieuws van bedroevend niveau. Leve de fiets. 0 reacties maandag, augustus 08, 2005
Hahaha: Cruise's 'Oprah' Moment Spawns New Term Tom Cruise's chair dancing antics on Oprah Winfrey's chat show have made such an impact on pop culture that "jumping the couch" has now become a well-used phrase. The Mission: Impossible star became the focus of relentless mockery in May, after jumping on Winfrey's couch and punching the air while yelling about his love for Katie Holmes. And the moment has now spawned a term, which was recently added to website UrbanDictionary.com. The definition of the term jump the couch reads: "The defining moment when you know someone has gone off the deep end. Inspired by Tom Cruise's behavior on Oprah. Sample usage: 'My new boyfriend Benny... jumped the couch and started rubbing spicy brown mustard on his body at my family reunion.'" van IMDb 0 reacties
Dan even wat vrolijker nieuws... Vorige week was ik in de Efteling, oh vreugd en jolijt! Het was een warme, plakkerige dag maar dat kon de pret geenszins drukken. Ik merkte weliswaar scherper dan vroeger op dat Doornroosje nogal een raar hoofd heeft, en dat het pak van de wolf best een wasbeurt kan gebruiken, de magie werkte voor de rest nog wonderwel. Toen het aan het eind van de dag ging stortregenen was dat dan ook totaal niet erg. We (althans, de vrouwelijke helft van het gezelschap) schaften met uitermate veel plezier twee Roodkapje parapluutjes aan, die met een beetje smokkelen net twee mensen van de regen konden afschermen. De enge stem van Repelsteeltje galmde nog een tijdje na in ons hoofd (luister hier) maar toen een regenboog ons het park uitgeleide deed waren we de enge kabouter snel vergeten. Voor mij kreeg deze mooie dag nog een leuk staartje (waarom schrijf ik dat? "Een staartje krijgen" vind ik echt een stomme uitdrukking) in de vorm van een avond in de kroeg en een dag in Antwerpen zonder slaap tussendoor. Mijn opblijfrecord is zonder twijfel gebroken met de score van 42 uur. Verder heb ik inmiddels gaatjes in mijn oren, ben ik naar de Parade geweest en heb ik een broche met een panda op een fiets en zo bent u weer helemaal op de hoogte. Als laatste nog wat goede raad: zet vazen met bloemen niet op de vensterbank boven uw bed wanneer u een kat heeft. Het kost vrij veel moeite om al die bloemblaadjes tussen uw beddegoed vandaan te plukken, en daarbij is een nat matras ook niet alles. Fijne dagen! 0 reacties donderdag, augustus 04, 2005
Amsterdam juli 2005. Terroristische dreiging. De politie verkeert in opperste staat van paraatheid. Maandagnacht (dinsdagochtend). Een groep jonge mensen fietst vrolijk en enigszins dronken richting een kroeg die nog open is. Het is verlaten op straat en het enige geluid komt van ons gelach. Wanneer we een kruispunt zijn overgestoken stopt er plots een politieauto voor ons. We zijn door rood gefietst. Een heel ernstige overtreding uiteraard: er reed ook zo veel verkeer wat we in gevaar hebben gebracht met onze roekeloze actie. Ik ben het er dus niet mee eens en protesteer. Nu blijkt dat we te maken hebben met twee gefrustreerde en daardoor machtswellustige coppers van de bovenste plank. Ze praten op minachtende toon, zonder ons werkelijk aan te kijken. Ik word daar altijd een beetje opstandig van; duidelijk dommere volwassenen die mij eens eventjes gaan vertellen hoe het zit. Nu moet ik me legitimeren. Het begint me wel te dagen dat deze losers het er niet bij gaan laten zitten, maar ik zit zo vol recalcitrantie dat ik blijmoedig uitroep dat ik principieel tegen de legitimatieplicht ben. Oh oh oh, dat is niet zo slim van mij hè. Dat gaat mij een boete kosten hè. Béétje dom om met mijn dronken kop door rood licht te rijden en dan ook nog geen legitimatie bij me te hebben. Goh, zeg ik, wat is er nou precies zo erg? Er reed geen énkele auto. Bovendien is dit Amsterdam, weet je wel, iedereen rijdt door rood, zeker als er er geen verkeer op straat is! Trouwens, ik heb het recht om jullie legitimatie te zien, ha! Nou? Als ik niet NU mijn legitimatie laat zien, moet ik mee naar het bureau zegt de vrouwelijke agent (een enorme butch, in mijn hoofd noem ik haar Greet). Die heb ik niet, dus of ik even mijn fietssleutels overhandig dan zet ze mijn fiets op slot en kan ik instappen. Ik word een beetje paniekerig. Ik ben door rood gefietst, wat ik al mijn hele leven doe, en ineens is dat iets waarvoor men mee moet naar het politiebureau. Ik slik opmerkingen in de trant van "ga boeven vangen" in omdat ik altijd zo'n hekel heb aan mensen die dat zeggen. Maar ik denk het godverdomme wel. Ik zeg dat ik ja dáág niet meega naar het bureau omdat ik het belachelijk vind. Ik heet nu mevrouwtje en als ik niet meewerk gaan ze vervelend worden. Ik houd voet bij stuk: ik ben het er niet mee eens, ik vind het stom en ik ga niet mee. Ik krijg handboeien om. Dames en heren, er kan eerdaags een bom ontploffen in de stad en ik krijg HANDBOEIEN om. Omdat ik door rood ben gefietst en me niet kan legitimeren. Twee weken geleden kreeg ik het proces verbaal van een telefonische aangifte thuisgestuurd en op het mapje staat: De politie. Tot uw dienst! Me reet, tot hun eigen dienst denk ik. Deze twee kneuzen worden vast gepest door hun partners en gaan 's nachts lekker jongeren pesten, want die zijn natuurlijk de bron van alle kwaad en hun eigen problemen en wat is het heerlijk om het plezier van een stel jonge mensen te vergallen en je frustraties op ze bot te vieren en zagen zij er verdomme nog maar zo fris en jong en vol belofte uit. In de auto met handboeien om ga ik nog in discussie met Jut en Jul maar al snel ben ik pathetisch aan het huilen (voor een deel geacteerd want sympathie en medelijden opwekken is misschien wel nuttig heb ik me bedacht). Op het bureau word ik in een verhoorhokje gestopt (fel verlicht en 4 vierkante meter groot, met een plexiglazen ruit met gaatjes erin waarachter een balie met computer en wéér een agent die zich helemaal het mannetje voelt) waar ik vrij snel mijn adres opgeef -na mijn bankpas als legitimatie te hebben overhandigd- al is het niet nadat de agent me agressief toesnauwt: "Je weet dat liegen over je adres strafbaar is hè!". De mascara loopt over mijn wangen, zou ik nu nog liegen over mijn adres? Het blijkt dan ook te kloppen. Ik krijg een boete voor door rood licht rijden en een voor het niet bij me hebben van legitimatie. "Waarom heb je net niet gewoon je gegevens gegeven? Dan had je hier niet gezeten." Hou je rotkop denk ik. Ik snik nog wat en dan mag ik weg. Mijn moeder is inmiddels op de hoogte en belt me terwijl ik nog in het hokje sta. Ze zegt dat ze wel even naar het bureau komt om die klootzakken precies te vertellen wat ze er van vindt, want dit kán toch niet. Nee blijf maar lekker slapen, zeg ik. Ik mag al weg. De hoeriesloerie van een agente die me in de boeien sloeg zie ik toevallig een paar dagen later 's nachts bij de bushalte van het Centraal Station patrouilleren. Ik was bijna naar haar toegelopen om rustig uit te leggen wat een stom wijf ze is, want ze had mijn fiets verre van zorgvuldig vastgezet: mijn slot is een beetje stuk en moet krachtig worden gesloten. Bij mijn terugkomst hing het open om het frame van mijn fiets. Boeven zijn het, bij de politie. 0 reacties |
