 |
maandag, januari 30, 2006
Een middernachtelijk avontuur Vannacht besloot mijn pijpleiding eens voorzichtig te proeven aan het horrorgenre. Omdat de afvoer al een tijdje dwars lag koos ik een mooi tijdstip na middernacht om de boel te ontstoppen. Wat keek ik uit naar een douche zonder overstromingen! Geduldig liet ik de bruisende korrels inwerken en na een half uur ging ik opgetogen naar de badkamer. Als eerste zou ik de wc doorspoelen om met eigen ogen te zien dat alles was opgelost en er geen gevaar meer was voor terugkerend in plaats van verdwijnend water. Ik had echter te vroeg gejuicht... Groenig water spoelde terug in de toiletpot en uit het doucheputje kwam eenzelfde substantie die zich met luid geborrel aankondigde. Niet veel later verdween alles langzaam weer maar het kwaad was al geschied: mijn angst voor omhoog spuitende poepstromen was gaan leven. Bang keek ik het doucheputje in; zou ik aanwijzingen kunnen vinden? Was het nu toch allemaal voorbij of stond het ergste mij nog te wachten? Een angstaanjagend borrelend geluid steeg op uit de douche en de wc. Het zou vast niet lang meer duren voor er een groot groenbruin slijmerig monster tevoorschijn kwam dat me zou doden met een verstikkende rioollucht. 'Hallo?' fluisterde ik zachtjes, 'is daar iemand?' Maar meer dan het geborrel was er niet te horen. Bij elke oprisping schrok ik op en een tijdlang wist ik niet wat ik moest doen. Alle grote mensen sliepen al en de loodgieters ook. Ik moest dapper en koelbloedig zijn. Ik ging naar bed. 'Groot groenbruin slijmerig monster,' zei ik in het doucheputje, 'het is beter als je vandaag niet meer met een omhoog spuitende poepstroom tevoorschijn komt oké?' Het pompende borrelgeluid stemde me niet echt gerust, maar ik moest het ermee doen. Ik ging naar bed en dan zou het vast allemaal goedkomen. En dat deed het. De volgende morgen kwam er een stoere loodgieter die alle problemen verhielp en het slijmerige monster dartelt weer vrolijk rond in de diepten van het riool. Daar voelt hij zich toch ook het meeste thuis. 0 reacties zondag, januari 29, 2006
Je kunt er ook goed een liedje bij zingen Vandaag geef ik u een tip die u niet lichtzinnig in de wind mag slaan: Ga eens huppelen. Ik garandeer u: een instant dosis levensgeluk! Persoonlijk vind ik het behoorlijk spijtig dat huppelen niet de standaard manier van voortbewegen is en dat we het moeten doen met dat saaie lopen. Lopen, ik vind er niks aan. Het is langzaam, het is niet vrolijk, het is niet frivool. Huppelen verenigt al het goede van voortbewegen in één! Ook wanneer je je wat minder jeugdig voelt dan gewenst biedt huppelen de oplossing. Onmiddelijk keert men in gedachten terug naar die heerlijke kindertijd toen u nog onbekommerd huppelde op uw zomersandaaltjes. Daarom spoor ik iedereen aan om meer te huppelen. Fleur het straatbeeld op! Breng een glimlach op uw en andermans gezicht! Huppelen is het nieuwe lopen. 0 reacties donderdag, januari 26, 2006
Jij, Brandsma, jij! Kiki, de oproerkraaier, zaait onrust in mijn comments door me 'stom' te verklaren en men tot opstand te bewegen omdat ik te weinig stukjes schrijf. Verder bestookt ze mij per mail en in levende lijve met dreigementen die variëren van 'ik haal je uit mijn favorieten' tot 'deze vriendschap is óver'. En, eerlijk is eerlijk, daar ben ik gevoelig voor. Ik heb dan een hekel aan mensen, ik wil natuurlijk wel dat iedereen van mij houdt. De reden van de oorverdovende stilte is vrij complex. Ik begin erover omdat mijn lezers best een verklaring verdienen, omdat het dan allemaal misschien wat minder zinloos lijkt. Zodat ik geen simpele neuspeuteraar lijk, maar het ongrijpbare enigma dat ik uiteraard ben. Hoewel dat niet echt logisch klinkt hè. Dat doet er niet toe vind ik. 'Ongrijpbaar enigma' is gewoon een term die ik graag gebruik om mezelf aan te duiden. De reden is dat ik het verschrikkelijk druk heb ik gehad. Jongens wat druk. Niet normaal meer druk. Druk zonder tussenpozen. Ik heb het altijd druk. Druk met me niet laten grijpen. Met raadselachtig zijn. Met boterhammen smeren ook. En dingen opdrinken. Water. Thee. Et cetera. Met babydieren aaien en ze zoetgevooisde dingen toefluisteren. Met existentiële levensvragen. Met zitten. En lopen. En slapen. Fietsen. Beetje dansen. Béétje rennen. Met van alles moeten en daar de helft van vergeten. Met naar vakantie verlangen. En sip naar mijn saldo kijken. Met een triljoen belangwekkende zaken, u ziet het. De kabouters laten ook weinig tot niets van zich horen. Het laatste wat ik vernam is dat ze allemaal aan het breien zijn. Vanwege de kou. Ze komen truien en sjaals tekort. Ik heb overigens De Da Vince Code gelezen. Dat u dat weet. Mijn hooggespannen verwachtingen om het boek ernstig te haten bleken helaas niet uit te komen. Dat stelde me even teleur, veroorzaakte verwarring en verbijstering maar ik vond de kluts terug en durf nu grootmoedig te zeggen: ja ik vond De Da Vinci Code een spannend boek. Alle braakimitaties en anti-gevoelens die ik voorheen tentoonspreidde ten spijt. Heeft iedereen trouwens wel Dagboek van een geisha gelezen? Dat moet namelijk. Die vond ik echt Heel Goed. Mooi enzo. Lezen. Nu mag u weer uit neus of oor gaan eten want ik stop met dit stukje. Voor ik al mijn kruit verschoten heb en het weer zo lang duurt voor de volgende publicatie. Wees gegroet. 0 reacties zaterdag, januari 14, 2006
0 reacties vrijdag, januari 13, 2006
Dag snotaapjes. Dat bedoel ik niet onaardig hoor, dat bedoel ik realistisch. Ik heb heel veel snot in mijn neus en ik weet dat velen van jullie dat ook hebben. Zoals ik weleens heb verteld zitten er nogal wat mannetjes in mijn hoofd die allerlei soortig werk verrichten. De ene keer vervelen ze zich een beetje, het volgende moment zijn ze niet te houden en is het een bedrijvigheid van jewelste. Echte balans is ver te zoeken want als ze eenmaal bezig zijn, nou berg je dan maar want dan komt hun ware workaholic-aard naar boven! Onlangs kwam er een mannetje naar beneden voor een evaluatiegesprek. Hij ging met een ernstig gezicht voor me zitten en begon met zijn relaas: hij en zijn collega-mannetjes hadden eens beraad gepleegd en de conclusie was unaniem. Ik moest vaker naar blije dingen kijken. 'Maar!' riep ik, 'dat doe ik al geregeld!'. Geregeld was echter niet genoeg. Méér was het devies. En omdat ik de beroerdste niet ben, doe ik jullie ook een portie toekomen. Dikke kans dat de mannetjes in júllie hoofden ook zin hebben in meer blije dingen. Komen ze.                   0 reacties woensdag, januari 11, 2006
Geachte lezers, Hierbij wil ik graag een mededeling doen. Ik ben ervan op de hoogte dat er wordt gesuggereerd dat ik gekke pilletjes tot mij zou nemen die verantwoordelijk zouden zijn voor het feit dat ik kabouters zie. Dit is onjuist. Het zou geruststellend zijn geweest wanneer pilletjes de kabouters hadden doen verschijnen. Maar neen. Kabouters bestaan, en dat moeten we, dames en heren, nu eindelijk maar eens grootmoedig accepteren. Net als de mannetjes die in je hoofd wonen. Ze zijn er! En ja, soms hébben voorwerpen gezichtjes. Ik begrijp dat het niet gemakkelijk is om dit alles onder ogen te zien. Daarom even een kleine rustpauze met My Little Ponies:     Zo. Maar die kabouters dus. Het kan goed zijn dat u ze nog nooit hebt gezien. Kabouters zijn slimme wezentjes die reuze geoefend zijn in het verborgen blijven voor mensen. Maar als er soms ineens minder hagelslag op je boterham ligt, of je nergens meer pennen kunt vinden, dan hebben de kabouters dat gedaan. Mij vinden ze inmiddels wel lief, al gooi ik soms tumtummetjes naar hun hoofden. Dat moeten kunnen onder vrienden! roep ik dan. En dan knikken ze, ja dat vinden wij ook. Warm lachend werpen ze dan een tumtummetje in mijn gezicht en daar schateren we vervolgens om. Echt, het is zo vervelend nog niet dat de kabouters in ons midden zijn. Ik nodig u allemaal uit om úw kabouters te leren kennen. Vaak komen ze op tumtummetjes af, of laat anders eens een boterham met hagelslag op tafel staan. Een vingerhoedje limonade kunnen ze ook zeer waarderen. Het is heel wat waard om kabouters tot je vrienden te kunnen rekenen! U kunt het van mij aannemen. Groetjes, Yoka en de kabouters. 0 reacties woensdag, januari 04, 2006
Lionel en z'n kop Het is 2006. Wat een verschil vindt u ook niet. Echt anders dan 2005 man. Hoe dan ook. Mijn computer is al een tijdje kapot (al wordt ie op dit moment gemaakt) en omdat ik een beetje dom was met m'n FTP inlogtoestand kon ik niet eerder dan nu een enorm leuk plaatje aan u presenteren. Misschien maar goed ook, anders had u wellicht gedacht dat ik aan kerstmis deed. En niets is minder waar! Dat maakt verder niet uit want ik wilde enkel plezier en lachbuien verschaffen met het volgende:  Hahaha! Ja dat helpt tegen chagrijnigheid hè! Ik zou zeggen: print uit, stop in je portemonnee en wanneer je merkt dat je loopt te mopperkonten of te jeremiëren pak je 'm erbij en zijn al je zorgen opgelost. Geen dank. 0 reacties |
